Humor

 "Wil jij iets leuks doen met de vrijwilligersavond?", vraagt de voorzitter van mijn hockeyclub aan mij. "We hebben last van moeilijke ouders."

 

Wat is er aan de hand?

 

De vrijwilligers van de hockeyclub hebben last van de manier waarop ze benaderd worden door leden. Ze worden bedolven onder mails van ouders die het niet eens zijn met de teamindeling. Langs de lijn wordt geroddeld. Boze ouders klagen aan de telefoon. Het respect over en weer is ver te zoeken. De eisen die de ouders aan de vrijwilligers stellen, lijken torenhoog. Op de vrijwilligersavond is het de bedoeling dat de vrijwilligers in gesprek raken met elkaar hoe ze hier mee om kunnen gaan. 

 

Ter voorbereiding ontvang ik voorbeelden van wat de vrijwilligers zoal meemaken. Saillant detail: de vrijwilligers zijn zelf ook vaak ouder. Gniffelend kom ik tot de conclusie dat ze aan de ene kant last hebben van hoe ze worden benaderd in hun rol van vrijwilliger en aan de andere kant zelf lopen te vitten op het bestuur van de club in hun rol als lid/ouder.

Het wordt nog leuker: ik doe het zelf! 
Aan de ene kant valt mijn mond wijd open als ik alle mails lees van ouders hoe ze tekeer gaan. Dit kan toch niet waar zijn! Aan de andere kant loop ik zelf te klagen met mijn teamleden. De club groeit en wij vinden het belachelijk dat we misschien op een andere avond moeten gaan trainen, omdat een ander team op "ons" veld moet. 

 

Ik schrijf regiescènes gebaseerd op de verhalen over lastige ouders. Een regiescène is een werkvorm waarbij het publiek moet helpen een situatie bij te sturen. Zo werk je samen van de situatie zoals deze is naar hoe je deze zou willen zien.
"Oh!", roept een vrouw in de zaal. "In de ene scène herken ik me in de vrijwilliger en in de andere in de ouder!"

 

Ja, grinnik ik bij mezelf. Je bent niet de enige.